Ik ben misschien nog maar midden dertig – op papier dan – wat ze noemen in de fleur van je leven zijn, in realiteit voel ik me vaak al vijftig. Minstens. Andere mensen van mijn leeftijd zien er over het algemeen zo zorgeloos uit. Allemaal happy families, goeie jobs, chique auto’s, een rijkelijk gevuld sociaal leven. Gewoon alles voor elkaar. Ik wéét dan wel dat het niet overal zo is, maar om de één of andere reden bevind ik mij precies toch tussen die mensen die het allemaal wél zijn. Zeker nu met de feestdagen in het vooruitzicht valt het extra goed op. Valt mijn oog daar extra op. En je ziet het misschien niet aan mij, maar het pikt. Het pikt verdomme hard! Het pikt dat ik dat niet heb. Waarom mocht ik dat niet hebben?!
Ergens weet ik ook, voel ik, dat ik het ook nooit zal hebben. De (h)ex overheerst mijn leven, ook al doe ik nog zo mijn best om het allemaal te negeren. Ook al blijft hij op zoveel vlakken in het verleden staan door me na al die jaren nog te koeioneren, toch heeft ook hij een nieuw leven met zijn vriendin. Ik kan het niet. Ik heb geen vertrouwen meer in anderen. Ik heb geen vertrouwen meer te geven. Ik heb geen fut meer over op het einde van de dag. Ik heb er al helemaal de energie niet voor om een nieuwe relatie aan te knopen. Ik kan het niet meer. En na al die jaren wordt het me steeds duidelijker dat ik het ook nooit meer ga kunnen. Misschien dat ik het ergens wel zou willen, maar toch ook niet. Ik durf niet. Wanneer zou ik er ook tijd voor moeten hebben? Hoe zou ik in godsnaam iemand moeten tegen komen? Waarom zou ik dat mezelf weer aandoen? Wat is er mis met mij?
Ik kan mezelf blijven wentelen in zelfmedelijden dat dit niet het leven is dat ik voor ogen had. Ik kom uit een warm gezin, droomde van kleins af over mijn prins op het witte paard, een huis vol blije kindergezichtjes… en ik heb dat mijn kinderen niet kunnen geven. Damn. Ik kan nu alle moeite van de wereld doen om een goede mama te zijn en een warme thuis aan mijn meisjes te bieden, ze te overladen met mijn liefde en steun,… Het is volgens mij toch niet hetzelfde. En wat ik ook doe, ik zal het ze nooit kunnen geven. Het is al weg, het is al kapot. Dus waarom zou ik me daarover blijven druk maken? Ik moet verder. Het moét. Een andere optie is er niet, toch? En dat doe ik dan ook. Soms met ploeteren, soms met enige tevredenheid en fierheid over mezelf, maar altijd met een grote last op mijn schouders. In de fleur van je leven noemen ze dat…
Leven met een (h)ex 