Ik ben misschien nog maar midden dertig – op papier dan – wat ze noemen in de fleur van je leven zijn, in realiteit voel ik me vaak al vijftig. Minstens. Andere mensen van mijn leeftijd zien er over het algemeen zo zorgeloos uit. Allemaal happy families, goeie jobs, chique auto’s, een rijkelijk gevuld sociaal leven. Gewoon alles voor elkaar. Ik wéét dan wel dat het niet overal zo is, maar om de één of andere reden bevind ik mij precies toch tussen die mensen die het allemaal wél zijn. Zeker nu met de feestdagen in het vooruitzicht valt het extra goed op. Valt mijn oog daar extra op. En je ziet het misschien niet aan mij, maar het pikt. Het pikt verdomme hard! Het pikt dat ik dat niet heb. Waarom mocht ik dat niet hebben?!
Ergens weet ik ook, voel ik, dat ik het ook nooit zal hebben. De (h)ex overheerst mijn leven, ook al doe ik nog zo mijn best om het allemaal te negeren. Ook al blijft hij op zoveel vlakken in het verleden staan door me na al die jaren nog te koeioneren, toch heeft ook hij een nieuw leven met zijn vriendin. Ik kan het niet. Ik heb geen vertrouwen meer in anderen. Ik heb geen vertrouwen meer te geven. Ik heb geen fut meer over op het einde van de dag. Ik heb er al helemaal de energie niet voor om een nieuwe relatie aan te knopen. Ik kan het niet meer. En na al die jaren wordt het me steeds duidelijker dat ik het ook nooit meer ga kunnen. Misschien dat ik het ergens wel zou willen, maar toch ook niet. Ik durf niet. Wanneer zou ik er ook tijd voor moeten hebben? Hoe zou ik in godsnaam iemand moeten tegen komen? Waarom zou ik dat mezelf weer aandoen? Wat is er mis met mij?
Ik kan mezelf blijven wentelen in zelfmedelijden dat dit niet het leven is dat ik voor ogen had. Ik kom uit een warm gezin, droomde van kleins af over mijn prins op het witte paard, een huis vol blije kindergezichtjes… en ik heb dat mijn kinderen niet kunnen geven. Damn. Ik kan nu alle moeite van de wereld doen om een goede mama te zijn en een warme thuis aan mijn meisjes te bieden, ze te overladen met mijn liefde en steun,… Het is volgens mij toch niet hetzelfde. En wat ik ook doe, ik zal het ze nooit kunnen geven. Het is al weg, het is al kapot. Dus waarom zou ik me daarover blijven druk maken? Ik moet verder. Het moét. Een andere optie is er niet, toch? En dat doe ik dan ook. Soms met ploeteren, soms met enige tevredenheid en fierheid over mezelf, maar altijd met een grote last op mijn schouders. In de fleur van je leven noemen ze dat…
Leven met een (h)ex 
Ik heb dat soort dingen ook een tijd gedacht, maar dingen zijn niet statisch. Alles verandert, het leven is dynamisch. Mijn nieuwe partner kwam exact twee weken nadat ik een heel duidelijk punt had gezegd achter alles wat met de ex te maken had. Ik had plaats gemaakt en toen kwam hij. En hij is niet de prins op het witte paard, maar wel iemand die voor ons kiest en met wie ik met vallen en opstaan iets opbouw. Wat me daar vooral in opvalt, is de gewoonheid. Plots is het leven zo gewoon dat ik er bijna van in paniek geraak. Ik heb zo lang onder stress geleefd en nu is er plots zo veel mogelijk dat ik er bijna geen zin meer in heb. Zo lang het allemaal moeilijk was, was ik getriggerd om te vechten en dingen te willen, maar nu er niet meer gevochten moet worden, verveel ik me bij momenten een beetje. Is dit het nu, denk ik dan. En dan realiseer ik me weer dat ik er zelf iets van moet maken. En dat ik moet waarderen wat er is. Dat wens ik je ook toe.
LikeLike
Dankjewel! ‘Gewoon’….dat klinkt mij zalig in de oren! Ik heb al jaren niet meer ‘gewoon’ geleefd. Niet in de zin dat het altijd financieel ploeteren is (gelukkig is het dat niet altijd), maar dat het mentaal ploeteren is. Onder stress leven inderdaad… Ik hoop ook dat het ooit beter wordt. Of toch tenminste anders.
LikeLike
Ik heb ook altijd het gevoel dat ik geen andere optie heb dan blijven doorgaan en hard werken/ploeteren… Voor mijn kindjes. Maar het doet nog altijd verdomd veel pijn. Ons gezin is weg, kapot. En ze zijn ook hun vader quasi kwijt want die komt hen maar af en toe eens ophalen. Als ze hem al eens bellen is hij nooit bereikbaar.
Ik probeer er alles aan te doen om een volwaardig gezin te zijn. En dat ook vooral te voelen. Wat een mens voelt is echter verschillend van wat hij denkt.
Zelf lijkt het me dat ik niemand meer kan vertrouwen. In een partnerrelatie bedoel ik dan. Ik had wel wat liefjes gehad maar het was de eerste keer dat ik de stap had gezet tot samenwonen. En na 10 jaar resulteert dat dan in zoveel leugens en bedrog.
Vorige zomer ben ik toevallig op een blog Wealthy Single Mom van Emma Johnson gestoten. Daarvan heb ik al heel veel opgestoken. Vooral qua verandering in mindset. Je moet anders maar s googelen. Er is ook een gesloten Facebook groep waarbij ik veel steun vind. Ik heb dan het gevoel dat ik allesbehalve alleen ben met de gevoelens waarmee ik dagdagelijks worstel.
Goeie moed!
LikeLike
Dankjewel voor je bemoedigende woorden! Ik ga de site zeker eens bekijken!
LikeLike